جان پدر کجاستی؟ ... طنینی که تبدیل به یک فریاد فراملی شد ...
داستان از جایی آغاز می‌شود که پس از تراژدی دانشگاه کابل و جنایت فجیع عوامل تروریستی داعش، نسبت به جوانان دانشجوی افغان؛ امید مهریار از سوی رئیس دانشگاه، موظف شد تا وسایل شهدای دانشجو را تحویل بگیرد و این آغاز یک روایت بسیار تلخ است...
تمام گوشی‌های موبایل موجود در دانشگاه که متعلق به قربانیان این فاجعه بود به او تحویل داده می‌شود؛ تلفن‌هایی که همچنان زنگ می‌خوردند و خانواده‌هایی که چشم انتظار فرزندانشان بودند. سپس از مهریار خواسته می‌شود که به تلفن‌ها پاسخ داده و خانواده قربانیان را مطلع سازد. وی در اینباره می‌نویسد: «متوجه تلفنی شدم که ۱۴۲ بار تماس گرفته و نهایتا یک مسیج دریافت کرده بود؛ جان پدر کجاستی؟ چقدر سخت بود/است دیدن آن لحظه‌ها.»
هر چند که دین مبین اسلام، بارها و بارها بر وحدت امت تاکید داشته است ولیکن گروه‌های افراطی نمی‌خواهند ندای «وَاعتَصِموا بِحَبلِ اللَّهِ جَمیعًا وَلا تَفَرَّقوا» را بشنوند و در نهایت، همین افراط‌گرایی‌ها به گروه‌هایی مانند داعش ختم می‌شود؛ که به شهادت رساندن جوانان بی‌گناه را دارای اجر و ثواب دانسته و جنایت بر بشریت را سر لوحه امور خود قرار می‌دهند.
کسانی که با خون بی‌گناهان وضو می‌گیرند، هیچ ارتباطی با اسلام ندارند چراکه بر هر انسان پاک نهادی که کمی با پیامبر رحمت، حضرت محمد مصطفی (ص) آشنایی داشته باشد مبرهن است که زندگی آن حضرت، سراسر رحمت و مغفرت و تلاش برای هدایت و وحدت امت بوده است.
جریانات افراطی، گمان می‌کنند که با امثال این جنایات، می‌توانند در مقابل عزم و اراده چند میلیارد مسلمان آزاده در جهان بایستند؛ ولیکن شعار دانشجویان افغان، پس از حادثه تروریستی دانشگاه کابل، ندایی بود که به نمایندگی از تمام امت اسلام، از زبان آن دانشجویان خارج شد و حجت را تمام کرد؛ متنی که بر پلاکاردی به زیبایی نقش بسته بود: «ما را نکشید؛ گلوله کم می‌آورید؛ ما زیاد هستیم»
امروز جوانان رشید افغان، میراث‌دار لشکر فاطمیون هستند؛ شیعه و سنی، برادرانه و در کنار هم در مقابل ظلم و تکفیر ایستاده‌اند. جوانان افغان ثابت کردند که همت و غیرتی برخواسته از اسلام دارند و در هر جا که باشند، برای صیانت از اسلام و امت اسلامی حاضرند؛ روزی غریبانه در خان‌طومان سوریه و روزی دیگر، مظلومانه در دانشگاه کابل یا مرکز آموزشی کوثر دانش کابل و هزاران مورد دیگر.
به امید روزی که نظام تکفیر و جنایت در تمام جهان، برچیده شود و دیگر شاهد شهادت مظلومانه مسلمانان نباشیم و این ظلم سازمان یافته جهانی علیه مسلمانان، پایان یابد. روزی که مسلمانان، برادرانه و یکصدا در کنار هم فریاد بزنند: «وَاعتَصِموا بِحَبلِ اللَّهِ جَمیعًا وَلا تَفَرَّقوا»، به جای آنکه غم‌زده از فاجعه‌ای اینچنینی بگویند: «جان پدر کجاستی؟»
